Spitsbergen 2.0: Keep on dreaming

Als je de kans hebt moet je het doen. Ik begon mijn eerste verslag met dat je in het leven zoveel mogelijk moet proeven. Hoe meer ingrediënten je toevoegt, oftewel hoe meer ervaringen je op kan doen, hoe meer je leert over wat het leven te bieden heeft. Zolang je de kans hebt dit te doen moet je het daarom vooral doen. Omdat ik de kans had nog een keer naar Spitsbergen te gaan, dacht ik waarom ook niet. En daar heb ik geen spijt van.

Ik moet het allemaal nog even beseffen, maar het voelt nu al een beetje als een droom. Eergisteren stond ik nog in diepe poedersneeuw en was ik aan het skiën met -20. Gisteren examen, dat ik gelukkig eerder en nog net op tijd kon maken, om vervolgens nogal overhaast te vertrekken. Op dit moment vlieg ik terug via Tromsø en zit ik midden in een geomagnetische storm. Dit betekent dat het Noorderlicht erg actief is. Vanuit het vliegtuig kon ik hier erg goed naar kijken. Zo mooi! Op dit moment denk ik vooral ik wil nog niet terug.

Langzaam reis ik steeds verder richting het zuiden en beginnen de eerste tekenen van daglicht zichtbaar te worden. Na een lange periode in het donker gezeten te hebben kan ik mij niet goed herinneren hoe de zon eruit zag. Hoewel ik de zon mis, heb ik niet echt last gehad van de duisternis. Vaak werd het rond 12 uur in de middag een beetje schemerig. Ik probeerde dan altijd even naar buiten kijken, maar de laatste dagen was ook dit niet meer te zien. Dat vond mijn dag/nacht ritme even niet zo leuk.

Iets wat ik heel graag wilde doen was skiën op Spitsbergen. De sneeuw kwam dit jaar laat, maar het is gelukt. Om te kunnen skiën moet je eerst een flinke klim naar boven maken in het donker. Het is belangrijk dat je een goede hoofdlamp hebt om te kunnen zien waar je heen gaat en je niet opeens in een gletsjerspleet belandt of op de stenen. Het is best wel spannend, vooral als je weet dat er ook altijd een ijsbeer in de buurt kan zijn. Het wordt al helemaal spannend wanneer je hoofdlamp aan het eind begint te knipperen als teken dat die bijna leeg is. Eenmaal op de top aangekomen is het de klim zeker waard. Vervolgens skiën met het noorderlicht en door de poedersneeuw naar beneden is echt super mooi! Voor mij was het echt een droom skiën op Spitsbergen. Uiteraard alles wat ik meemaak probeer ik altijd vast te leggen. Dit keer waren het erg uitdagende condities alles vast te leggen met foto’s en mijn GoPro. Temperaturen van -20 kunnen ze simpelweg niet aan en ook filmen in het donker maakt het niet makkelijk.

Het leuke aan Spitsbergen is dat iedereen wel overal voor in is. Als je er op uit wil, wandelen, skiën etc. Iedereen is altijd super enthousiast. Daarbij het internationale karakter met studenten en onderzoekers van de hele wereld die hiernaar toekomen maakt deze plek bijzonder. Ook de studiegroep was erg gezellig en ik hoop ze nog eens te zien. Leuk aan deze Air-Ice-Sea interaction cursus was dat het een combi was van PhD en MSc studenten. Het niveau was erg goed, met daarbij ook veel gastcolleges van vooraanstaande wetenschappers. Er was ook veel groepswerk en ik was ingedeeld in de meteo groep, sowieso de beste groep! Leuk mee samen te werken en kon van de andere ook wel wat leren. Ook het avontuurlijke veldwerk, zoals een weerstation opzetten in afgelegen gebied in het donker en de bootcruise zal ik niet vergeten.

Het resultaat was een rapport waar de hele groep aan heeft geschreven. Leuk ook te zien dat resultaten van ons onderzoek op dit moment al zijn gebruikt in internationale media (http://nsidc.org/arcticseaicenews/). Sowieso wat we hier gedaan hebben is niet voor niets geweest. Ter afsluiting kregen we nog een mondeling examen waarna ik diezelfde nacht alweer terug naar Nederland vloog. Misschien wat overhaast terug, bang dat ik de duisternis niet aankon, maar dat viel achteraf allemaal wel mee.

Ook naast de studie heb ik mij niet verveeld. Mooie wandelingen, ’s avonds kijken naar het Noorderlicht, een voetbalcompetitie met de locals, Noorse taalcursus, beetje Sinterklaas en skitochten waarbij je soms 8 uur onderweg bent voor een enkele afdaling. Daarbij moet je bedenken dat als je buiten de stad komt je altijd een geweer bij je moet hebben. Bovendien kan erg koud zijn en met die extreme kou moet je elkaar goed in de gaten houden op frostbite (bevriezingsverschijnselen).

Ook een ervaring was als je wandeling gaat maken en je plots in een sneeuwstorm terechtkomt. Het zicht was al niet goed zonder maan en als er geen sterren te zien zijn. Maar als alles om je heen wit wordt, dan is je oriëntatie wel echt zoek. Dan moet je er niet aandenken dat er plots een ijsbeer voor je kan staan, dat gevaar is er altijd. En die wil je dan niet tegenkomen. Op zulke momenten is het soms misschien toch verstandiger weer terug te gaan. Even bijkomen binnen is ook niet verkeerd en naar wat foto’s te kijken. Jaloersmakend hoe mooi Svalbard bijvoorbeeld kan zijn in het voorjaar wanneer iedereen op sneeuwscooters rondrijdt en hier eerder ook een bijzondere zonsverduistering plaatsvond. Ben ik hier nu wel op het goede tijdstip? Het zal wel weer even anders zijn in Nederland straks. Maar ik zal mijn belevenissen hier niet vergeten.

De periode dat ik hier heb gezeten werd gekenmerkt door slecht weer. In het begin toen ik hier kwam was er een grote evacuatie vanwege storm. Daarbij was er in het wereldnieuws vaak veel te horen over de extreem warme Noordpool met temperaturen van meer dan 20 graden warmer dan normaal. De laatste week was het in ieder geval wel even echt Spitsbergen met temperaturen van min -20 graden. Wat mij toch elke weer duidelijk word is dat ik geen binnen mens ben. Hoewel ik wel wat opties heb aangeboden gekregen wat ik kan doen, ben ik er nog niet helemaal uit wat precies. Wat ik hier heb gedaan dat is wat ik leuk vind om te doen en voel ik mij meer Alive.

Terwijl ik hier in het regenachtige Tromsø dit verhaal aan het typen ben zie ik plots tot mijn grote verbazing dat er onderin mijn handbagage nog een paar scherpe spikes (schoenijzers) zitten. Oeps! En daar ben ik inmiddels al twee keer de douane mee doorgekomen! Die wilde ik nog terugbrengen. Ben bang dat ik dan toch nog een keertje terug moet?

Zoals jullie wel kunnen merken ben ik inmiddels wel een beetje verslaafd aan Noorwegen. Niet dat het in Nederland slecht is, maar de Noren hebben het op de een of andere manier toch nog net iets beter voor elkaar. Ik denk dat er niet zoveel zijn die hetzelfde kunnen zeggen als wat ik inmiddels allemaal heb gedaan en meerdere keren voor langere tijd in Noorwegen heb gezeten.

Ik deel graag met iedereen mijn ervaringen en avonturen en maak andere graag enthousiast hetzelfde te doen. Het zijn er niet zoveel die hetzelfde meemaken. Maar als je iemand tegenkomt met wie je iets hebt meegemaakt en met veel passie kan vertellen over ervaringen, dat vind ik wel bijzonder en trekt mij aan. Je komt niet vaak iemand tegen die vergelijkbare dingen heeft meegemaakt en Spitsbergen en Noorwegen goed kent. Maar als je zo iemand tegenkomt met dezelfde passie en je kan vertellen over avonturen en reizen in Noorwegen, dan kan ik daar erg van meegenieten.

We zullen zien wat de toekomst te bieden heeft. Ik vind het lastig mij ergens op vast te leggen en alles te plannen. Ook de mensen die mij kennen kan ik met mijn last-minute acties blijven verrassen. Het zo ook zomaar kunnen dat ik binnenkort alweer iets ga doen. Het reizen en de wereld ontdekken is iets dat verslavend kan werken, vooral als je weer terug bent in Nederland en je denkt het was toch wel mooi daar. Wellicht volgen er nog meer avonturen. Een goede camera mee en de wereld zien en onderzoeken, maar vooral ook iets nuttigs doen en goeds betekenen voor andere vind ik belangrijk. Voorlopig heb ik in ieder geval al zoveel mee mogen maken en ben blij dat ik dit allemaal kan doen. Het is niet voor iedereen weggelegd en ik vind het soms jammer dat niet iedereen de mogelijk heeft dit te doen. Ik hoop daarom dat ik jullie met mijn berichten een beetje heb kunnen laten meegenieten.

Ook nu kan ik het bijna niet geloven, maar het was allemaal echt waar. Nee het was geen droom. En het is ook echt waar dat ik op het vliegtuig ben gestapt en nu weer terugreis. Ik heb genoten van mijn tijd op Spitsbergen. Dit bericht sluit ik af zoals ik wellicht al eens eerder heb gedaan. Ik wil daarom vooral de Noorse overheid en inwoners bedanken voor de investering in mij. Ik heb veel geleerd en ik ben ervan overtuigd dat ik deze kennis in de toekomst ga gebruiken. Bovendien wil ik studiegenoten en de mensen die ik heb leren kennen erg bedanken voor deze onvergetelijke tijd. Tussen takk Svalbard! Tot zover dit noordelijke avontuur. Wie weet tot het volgende avontuur. We will see! Keep on dreaming.

Roy