Spitsbergen, on top of the world

Ik maak nogal wat mee. Als je mij vraagt waar ik heb gezeten de afgelopen tijd en mee bezig ben geweest vind ik dat een goede vraag. Zelf vraag ik mij ook wel eens af waar ik toch eigenlijk mee bezig ben geweest al die tijd. Iets met een thesis en lange dagen/nachten binnen op de computer, reizen naar Delft, stress, minder sociale dingen, etc. Het was niet een van mijn favorieten dingen of het meest spannende. Laten we het houden op iets met water en de wereld veiliger maken. Ik vond het in ieder geval tijd voor nog een nieuw avontuur als afsluiting van mijn masterstudie.

Alweer 3 jaar geleden vertrok ik rond deze tijd richting Noorwegen naar Sogndal. Een fantastische ervaring van een half jaar waar ik met veel plezier op terug kijk. Aangezien het noorden mij blijft trekken besloot ik het daarom nog wat hogerop te zoeken. Spitsbergen dit keer.

Recent heb ik mijn thesis en alle verplichte studie onderdelen succesvol afgerond. Spitsbergen is eigenlijk een extraatje waar ik een vak ga volgen over Glaciers and Melt season dynamics. Voordat ik vertrok naar Spitsbergen ben ik ook nog even naar Slovenië geweest. Hier heb ik met mijn roeiploeg een rondreis gemaakt van de kust van Slovenië, naar de hoofdstad Ljubljana, het binnenland met grotten, mooie meren en de hoogste berg de Triglav bijna helemaal beklommen. Deze laatste bergtocht van de Triglav bestond uit meerdere dagen waarbij we van hut naar hut trokken. Een prachtige tocht en omgeving. Helaas was de beklimming iets te veel van het goede voor mijn knieën en kon ik tijdens de afdaling niet meer gewoon lopen. Gelukkig heeft de rest mijn bagage overgenomen waardoor ik nog terug kon komen waar ik erg dankbaar voor ben. Verder was het een zeer geslaagde vakantie en heb het erg naar mijn zin gehad.

Na de huttentocht gingen we op de terugreis nog een tussenstop maken in München. Precies op het moment dat wij de stad in reden was het dezelfde avond als van de aanslag. De ene na de andere politie en brandweerwagen scheurde ons voorbij. Nog nooit zag ik zoveel hulpendiensten bij elkaar. Het was vlakbij ons gebeurd. Daarbij kwam nog dat ik die avond ook de bus moest hebben naar Nederland om weer op tijd terug te zijn voor Spitsbergen. De rest bleef nog wat langer en hebben mij nog af kunnen zetten in de buurt van het centraal station. Terwijl ik de bus in de stapte met cirkelden de helikopters boven mijn hoofd verliet ik München. Ik heb geluk gehad, want later hoorde ik dat OV was platgelegd en treinen niet meer reden. Zoals ik al zei ik maak nogal wat mee.

Inmiddels zit ik hier op Spitsbergen. Ik kan zeggen dat de omgeving hier zeer indrukwekkende is. Bijna overal waar je kijkt kun je gletsjers zien liggen en lopen er ook rendieren door het dorp. Maar verder is het eigenlijk wel een toerisitsche bedoeling. Overal worden excursies aangeboden en lopen Japanners met grote fototoestellen rond. Het dorp heeft iets van 5 sportwinkels en een supermarkt. Inmiddels heb ik 3x hetzelfde rondje gelopen in het dorp in de ijsbeer vrije zone. Tijdens een van mijn wandelingen liep een enigszins verdachte kaaskop mij tegemoet en vroeg mij “where can I find the Svalbard museum?” Na hem vervolgens keurig in het Nederlands de weg gewezen te hebben, bedankt hij mij en kijk mij ook verwonderd aan: “Hoe wist je dat ik Nederlands was? Is het mijn accent?”. Waarop ik antwoordde: Gokje.

Terwijl ik dit bericht schrijf staat de zon te branden op mijn raam en is de lucht strak blauw. Gelukkig zijn de gordijnen hier wel ok wat ook wel nodig is hier aangezien het 24 uur per dag licht is. Morgen begint de survival training. Zodra je deze afrond mag je je als het goed is ook begeven in het ijsberen gebied. Sommige studiegenoten gingen vanmiddag al wat verder wandelen in deze gevarenzone. Dit leek mij alleen nog niet zo goed plan en ook vanwege mijn zere knieën. Eerlijk gezegd heb ik ze nog niet zien terugkomen vanavond. Ze zullen wel voor het donker terugkomen neem ik aan.